Bazan, hayatın sıradanlığında insanın dili tutulur gibi olur. Konuşma isteği olmaz. Bunun birçok nedeni var. Tutukluk kimi zaman uzun sürer, kimi zaman da dönemseldir. Psikolojik olarak gerilimler baskınlaşır.
Çıkış yolu bulma, yol açma zaman gerektirir. Düşünce hayatında insan tutuklaştığında düşünce üretmede zorlaşır. Toplumlar böylesi zamanlarda durağanlaşırlar. Birbirine bakanlar sanki birbirlerinden öykünürler. Ortamlar ise topluluklar için belirleyicidir.
Krizler dönemseldir. Her dönemin tutuk, durgun, suskunlukları vardır, olmuştur.
Kalabalıklar içinde de böyledir. Çok gürültülü, patırtılı bir çağdayız. Birbirimizi duyamayacak kadar. Öfkeli ve gerilimli yüzler, patlayan sözcükler, yükselen sesler, birbirini anlayamayanların ortamındayız.
Gerilimlerin de insanın yararına olduğu bir gerçek. Acı çekenler çırpınış içindedirler. Ne yapıp edip yol bulma çabasındadırlar. Gerilimsiz yaşamak, insanı sıradanlaştırır. Gündelik hayatın sıradanlığına razı olununca onlardan bir şey beklenmez. Tekdüze bir hayattır onlarınki. Tarlada, fabrikada, dairede, kurumlarda, okullarda gününü gün eden insanlardır onlar.
İnsanın insanı anlamadığı, anlamaya zamanının olmadığı, ilgilenmediği bir ruh hâli içinde.........