Her tarafımızın kitle iletişim araçlarıyla bu kadar çevrildiği bir çağda iletişimsizlikten ölecek olmamız çok garip bir durum. Zamanın gürültüsü arttıkça insanın sesi kısılıyor. Her gün biraz daha parıldayan ekranlar, gerçekte kararan bir tarafımızı gizliyor. Sosyal medya uygulamalarından tutun da cep telefonlarına varana kadar iletişim halinde olabileceğimiz onlarca uygulama ve cihaz varken insanların birbirleriyle fiziki iletişim halinde oldukları zaman kısıtlı denecek kadar az.

Avuç içimizdeki cihazlar, insanlar arasında köprü kurmak için icat edildi; fakat en büyük duvarları yine onlar ördü. Duyguların yerini emojiler, yüz ifadelerinin yerini filtreler, sohbetlerin yerini sessiz “görüldü” işaretleri aldı. Medyanın adı dahi sosyal olarak nitelendiriliyor ancak insanları tamamen bireyselleştiriyor. Sosyal medya, “sosyal” kelimesine vurduğu darbeyle insanı kalabalıklar içinde yalnızlığa mahkûm ediyor. Çok konuşuyor, az iletişim kuruyoruz, Çok paylaşıyoruz, az anlam üretiyoruz. Herkes konuşuyor ama kimse birbiriyle iletişim kurmuyor.

Düşünceden ziyade hesapların koordine ettiği bir düzende her şey rakamlarla ve dijital göstergelerle ifade edilmeye başlandı. Beğeni toplumunda nitelik yerine niceliğin öne çıkması kaçınılmazdır. Beğenilerin rakama indirgenmesi de kontrol altında tutulmayı kolaylaştırdı. Hesap edilebilir olmak yönetilir olmaya kapı araladı.

Bugün düşüncenin yerini hesapların aldığı, duyguların algoritmalarla kategorilere ayrıldığı bir düzende yaşıyoruz. İnsan davranışları veriye........

© Milat