Ortaokulda okurken, bizim oralardaki “mobilya-döşeme” atölyelerine gider, işleri çok yoğun ustalara, kalfalara yardım ederdim.

Yarım zamanlı çıraklık gibi bir şey.

O zamanlar, yüzleri eskiyip “kolon”ları gevşeyince, kaldırılıp atılmazdı evdeki koltuklar....

Döşemecide gevşeyen yerleri sıkılaştırılır, eskiyen yüzleri değiştirilirdi.

Ben öylesine giderdim, vakit geçsin diye, biraz da çekiç tutmasını, kolan-astar çekmesini, kabara çakmasını öğreneyim diye…

Oralarda ailelerinin maddi durumları kötü çıraklar tanıdım, onlarla arkadaşlık yaptım, birlikte yemek yedim.

Evlerine gittiğimde hayatlarını gördüm.

Birinin annesi evden kaçmış, dört yaşındaki kardeşi ve bir büyük mağazada “hamal” olarak çalışan babasıyla birlikte hayata tutunmaya çalışıyorlardı.

Halime şükrettim.

Hayatı oralarda tanıdım.

Şükrü oralarda öğrendim.

Okulda anlatılmıyordu bunlar.

Alın terinin ne demek olduğunu, iş hayatında öğreniyorsunuz.

Getir götür işlerine yardımcı olmamdan, çıraklara verilen işlerden bir bölümünü “ısrar ederek” yapmamdan dolayı bana harçlık da verirlerdi bazen.

O küçücük paraları harcarken çok dikkatliydim, zira, emeğimin karşılığıydı ve kolay kazanmamıştım.

Oralarda, ne hayat hikâyeleri vardı.

Ben o hikâyelerin dinleyerek, yaşayarak büyüdüm.

Geçtiğimiz günlerde bir bölümünü paylaştığım hayat hikâyemdeki zorluklardan dolayı şükrediyorum; “ortalama”nın üstünde dirençli olmamı sağladı her bir sıkıntı, acı.

Büyüdüğümüz yerlerde, ailelerinin maddi durumları çok iyi çocuklar da vardı.

Bisikletin en güzeli onlara alınıyordu, bakkal veresiye defterine istedikleri kadar yazdırma "hakkına" sahiptiler.

O yaşlarda marka takılıyorlardı.

“İthal” ürünlerin yasaklı olduğu dönemlerde, yabancı markaları el altından satan “esnaf”lara gidip, alış veriş yapıyorlardı.

Kot pantolon, tişört, spor ayakkabısı, hep en pahalı markalardandı.

“Orijinal Livaysss” filan…

Ne var ki, aileleri yaptıkları "yatırımların" karşılığını pek alamadı onlardan.

Geniş imkânlar denizinde yüzdürülen çocukların, okul ve iş hayatlarında pek de başarılı

olamadıklarını gördük.

Evlerine sürekli olarak “özel öğretmen” getirilmesine rağmen, üniversite sınavlarında........

© Milat