Düne ait ne varsa dünde bırakmak çok kötü ve bizim hallerimiz dünden çok çok kötü.

“Ne büyüğe saygı kaldı, ne küçüğe sevgi!” kalıbı tam da günümüze göre.

Edep kalmadı.

İnsanlar “yarı çıplak”, hatta “neredeyse tam çıplak” dolaşıyor!

“Utanmadıktan sonra dilediğini yap!”

Odaya ailenin “uslu”larından biri girdiğinde, derlenip toparlanmak, “insan” gibi oturmak adettendi.

Şimdi değil.

Aile ortasında bacaklarını açmış, “Mal beyanı verir gibi!” her yerlerini ortaya saçmış tipler!..

Ben, her iki taraftan da rahmetli dede ve ninelerimi, eve misafir geldiğinde en özel kıyafetlerini giymiş halleriyle hatırlarım.

Yaz günü de olsa, “çorapsız” halle misafir karşısına çıkılmazdı.

Çorap bizim kültürümüzün çok önemli bir parçasıdır.

Hele yaz günü, dışarıdan terli ayaklarıyla gelenler, halıların üzerine çorapsız basarlarsa ne olur?

O ter deryasında, çocuklar “oynarsa” ne olur?

Bir vakitler, belki de “İslam’a” hızlı bir şekilde girmiş olmanın heyecanıyla, biraz da “doğu”dan esen sahte devrim rüzgârlarından etkilendiğimiz için, “geleneğe” dair her şeye “şaşı” bakardık.

“Geleneksel İslam” diyerek küçümserdik, asırlar boyunca birbirimize aktardığımız kültürel değerleri, örfü-ananeyi.

Almanya’da doğup, İstanbul’da büyüdüğümüzden “köy kültürü”nü ancak kitaplardan........

© Milat