Ordu ve polis içine sızmış, kök salmış FETÖ gibi hainler yüzünden, yıllarca süren PKK terörünün acısını analar yüreğinde taşıdı. Her saldırıdan sonra dökülen gözyaşları, bir eşarp gibi yere bırakıldı; tek bir dua vardı: Bitsin, huzur ve barış olsun…

Bebek katili PKK yüzünden sadece sırtımızda değil, yüreklerimizde de bir acı kamburu oluştu.

Yolumuz Doğu’ya düştüğünde, kilometrelerce süren kimlik kontrolleriyle karşılaşırdık. Elbette yapılsın; fakat acı olan şuydu: Kimliği olmayanların, bu topraklara aidiyeti bulunmayan ihtilâlcilerin, “mücadele ediyoruz” edasıyla vatandaşı bunaltmasıydı. Üstelik —istisnalar hariç— PKK diye bir dertleri yoktu; Doğu ve Güneydoğu insanına karşı gerçek bir sevgileri de…

Devletler büyük bir malikânedir.
Temeli istikrar, çatısı barıştır.
İstikrarın çivisi ise adalettir; her şeyi bir arada tutar.

İçerideki düşman nefistir; dışarıdaki düşman ise Kur’an’a, mukaddesatımıza ve vatanımıza saldıranlardır. İçeride barış ve istikrar sağlanınca, dışarıdaki itler de itlik yapamaz!

Bir insan barış istiyorsa, ruhen sağlıklıdır. Ruhu karanlıkta değil, aydınlıktadır. Barışın yükü hafiftir; sahip çıkılmazsa çığ gibi büyür.

Kâinatta bile barış ve istikrar vardır. Barışı tehdit eden göktaşlarına atmosfer, Allah’ın izniyle set çeker. Barış, insanı kasılmaktan ve nefret yükü taşımaktan korur; kalp huzurla çalışır. Barış olunca ne göz arkada kalır ne de sevdiklerimiz toprak altında… Silahlar yakılır, gömülür; güven dirilir, istikrar dirilir. Barış, en kuvvetli ilaçtan bile tesirlidir.

Bir evde kavga varsa, barış henüz gelmemişse; çocukların önüne en güzel yemeği, en........

© Milat