“Evet, sözlerim var ki tefecinin elinde hurda, hurdacının dilinde antika, antikacının sükûtunda nadide birer inci… Açık arttırmada güvercin kanadında bir tüy etmeyen esarettir ah sözlerim. Ahulara emanettir, avcının keskin ağusuna bandırır manayı, saklar ağyara, hâl bilmeze yüzünü, peçelidir.” (Fiyakalı Hayat, s. 33.)

Edebiyatın ince, zarif, hanımefendi yüzlerini bir ayrı severim. Beni zamanın hodgamlığından çekip alır onlar; yerine mazinin mahzun, temiz, özlenen özünden bir nefha bırakırlar. Sevgili Yasemin Kuloğlu da zihnimin bu alanını şekillendiren edebiyatçılardan biridir. Üç kitabını yollamış bana geçtiğimiz günlerde, öptüm, başıma koydum.

Tek Kanatlı Senfoni Yasemin Hanım’ın ilk baskısını 2021 Aralık’ta Çıra yayınlarından yapan kitabı. Bambaşka ise Nisan 2024’te yine Çıra yayınlarından çıkan 72 sayfalık şiir kitabı. Bu kitaptaki şiirler otuz üçe kadar numaralandırılmış ve benin merkez alındığı her şiir diğerine pamuk ipliğiyle de olsa bağlanmış. Kuloğlu’nun gönderdiği eserler arasında 2024’te Çınaraltı yayınlarından çıkan Fiyakalı Hayat isminde bir de deneme kitabı var. Şiirin deneme ile bağlantısını ve bir denemecinin şair olmasının avantaj mı, dezavantaj mı olduğunu yeniden düşünmemi sağladı. Bu sebeple burada denemeci şairin Fiyakalı Hayat’ı üzerinde durmak istedim.

Tertemiz bir doğa örtüsü içinde güllerin ön plana çıktığı bir kapak tasarımıyla kitap 127 sayfa ve 27 denemeden oluşuyor. Eserini “Sözün Eri” dediği Ayla Ağabegüm’e ithaf etmiş Kuloğlu. İlk parça “Eskimeyen Şubat” Ayşe’ye yazılmış bir mektup tadında. Bir dergide görsem öykü olarak da okuyabilirdim “kar”, “Allah” ve “veda”nın ördüğü metni. Mensur şiire göz kırpan bir........

© Milat