Bir şehre girdiğinizde önce rüzgârı karşılar sizi. Oranın huyunu, suskunluğunu, sözü nereye sakladığını anlatır.

Hatay Dörtyol’un rüzgârı da öyleydi işte. Hem tuz kokardı hem portakal çiçeği…

Körfez Derneği’nin davetiyle ilçeye vardım. Beni çağıran güzel insanlar da bu kokunun ardındaki yüreklerdi.

Okullarda çocuklarla, gençlerle buluşmanın ayrı bir dili vardır. Onların gözleri konuşur önce. Merakın çocuksu telaşıyla “Kaç kitabınız var, nasıl yazar oldunuz ?” diye sorarlar. Ben de onların dünyasına eğilmenin mutluluğu yaşadım hep. Orada çok kıymetli bir müdürle tanıştım. Esma Çetin hocam çocuklarla çok güzel bir bağ kurmuştu. Umut umut sevinçle izledim iletişimini.

Körfez Derneği hanımefendilerine teknolojik çağın hızlı akışında köklerimizi ve nereden tutunacağımızı anlattım.

Bir insanın sabah serinliğinde toprağa bıraktığı tohum gibi, köklerimizin bizi her devirde ayakta tuttuğunu söyledim. Onların tebessümü, içten kucaklayışı ile yürekçe yol aldık.

Dernekteki hanımefendiler güzel nesillere zemin olacak çalışmalara önderlik ediyorlar.

Onların........

© Milat