İyi bir ebeveyn olmak, her şeyi kusursuz yapmak değildir.

Kusursuzluk, insanın kalbini zorlar, oysa çocuk, toprağın kokusunu ister. Taşın sertliği tarzında bir hayat onu biçimlendiremez.

Kusursuz olmaya çalışmak, ebeveynliği katılaştırır. Oysa çocuk, yaptığı tüm hatalarda bile sevgiyi bulmak ister. Çünkü en büyük güven, “benim yanımda hata yapmak bile güvenli” hissinde gizlidir.

Esnek olmak, yeri gelince su gibi olmak, ona varmayı ve vermeyi kolaylaştırır.

Bir anne ya da baba, her şeyi bilmek zorunda değildir ama yönü bilmelidir. Kuzeyi sevgiye, doğuyu merhamete, batıyı sabra, güneyi şefkate çeviren bir pusula gibi...

Ebeveynlik, “ben senin için yaşadım” cümlesinin değil, “senin için yol açtım, şimdi yürü” demenin zarafetidir.

Bazen bir sessizliktir o. Ömür........

© Milat