Erzurum Devlet Tiyatrosu salonunda Peter Ustınov"un "Ellerimin Arasındaki Hayat" adlı oyununu seyrediyoruz. Gazetecilerle ilgili noktalar çoğunlukta olan oyun, bir kıza tecavüz ederek öldüren (daha doğrusu, gazetecinin iddiasına göre, kalbindeki rahatsızlıktan ölen) bir gencin idam mahkumiyetini hafifletmek için çabalayan bir gazeteciyle, bundan tiraj elde etmek isteyen bir yazı işleri müdürünün; hiç bir şartta adaletten taviz vermeyeceğini iddia eden bir adalet bakanıyla, babasına bu kadar temiz olmadığını göstermeye çalışan, bunu yaparken aynı zamanda gazeteciye de tezinde yardımcı olmaya çalışan bir oğlun mücadelesi şeklinde geçmektedir.

"İnsanlar, bir hatadan diğerine atlayarak daima ileri hamleler yaparlar.", "Hiçbir zaman istediğimiz kadar zamanımız olmamıştır.”, “Herkesin yalan söylediği bir yerde, doğru söylemek enayiliktir." şeklinde, derinliği olan, düşünce ürünü birçok söz duyabileceğiniz oyunda, gazetecilik mesleğiyle uğraşanları yakından ilgilendiren ve onları düşündürtmesi gereken konuşmalar oldukça fazla.

Oyunun bir sahnesinde, bakanın gazeteciye söylediği şu söz, sorumluluk duygusu gelişmemiş ve yazdıklarını kamuoyuna aktarmadan önce vicdanında muhasebe etmeyen gazetecileri tarif ediyor:

"-Siz gazeteciler, her şeyi yazar, ama cezanın sadece para cezası olacağını sanırsınız; zaten onu da patron öder."

Yukarıdaki sözden hareketle ilk anda aklımıza gelenler şunlar olabilir:

Gazeteciler, diğerler meslek gruplarına göre, sorumluluk duygusu daha da yüksek insanlar olmalı değil mi? Zira yazdıklarıyla, bir adamı toplum içinde bir anda rezil etme ya da vezir etme gibi bir imkâna sahipler. O halde bunun........

© Milat