Yaşamlarını dolu dolu geçirmiş ve her anına anlam katmayı başarmış insanlar vardı... Onlar bunun için çaba harcamış olmasa da, seçimleri ve tercihleriyle hayatları başlı başına birer hikâyeye dönüşmüştü... Bu dünyadan sessizce geçip gitmemiş, arkalarında derin izler, düşündüren ve konuşulmaya değer mesajlar bırakmışlardı…

İnsanlık gemisi ne zaman karaya oturmaya yüz tutsa, terleri ve kanlarıyla onu yeniden yüzdürenler, vicdanın ve merhametin tanıklığını yapan bu adanmış yüreklerdi.

Amerika kıtasında, Olympia’da, Rachel Corrie’nin gözlerinde görmüştük bu adanmışlığı… Genç yaşında, elinde hiçbir silah olmadan işgale karşı duran bir bedenin taşıdığı ağır sorumluluğu hissetmiştik.

Ve sonra, Afrika kıtasının kalbinde, Kahire’de, henüz 17 yaşındaki Esma Biltaci’nin tertemiz yüreğinde aynı adanmışlığın farklı bir yansımasına tanık olacaktık.

Bazı insanlar, birbirlerinden habersiz olsalar da ortak bir hakikatin izini sürmekteydi. Coğrafyaları ayrı, dilleri farklı, yaşamları bambaşka olsa da zihinlerinde aynı sorular yankılanır, haksızlıklara, adaletsizliklere karşı yürekleri aynı öfkeyle çarpardı.

Yolları hiç kesişmese bile, onları aynı büyük hikâyenin içinde buluşturan güçlü bir bağ vardı:........

© Milat