Çoktandır görmediğim bir şair dostumla çay ocağında karşılaştım. İkimiz de aynı masaya oturduk. Çay söyledik. Tavşan kanı rengindeki çaylarımızı yudumlarken borç meselemizin hal olduğunu söyledim. Çok mutlu olmuştu. Şair haliyle bana yardımcı olamadığından dert yanıyordu. Mahcup bir tarafı vardı. Üzülme dedim. Muhakkak bizden önce de şairlerin borcu olmuştur dedim. Muhakkak dedi.

Sahi üstad, şairlerin borcu oldu mu hiç, dedim.

Olmaz olur mu, dedi. Şairlerin de borcu oldu, hem de ne borçlar... Bir vakit Nâzım Hikmet, Moskova’da sürgünde, bir somun ekmek için borçlanmıştı komşuya; “Borç yiğidin kamçısıdır” demiş ya, o kamçı Nâzım’ın mısralarına vurmuş:

“Vatanın bir avuç toprağına hasret, bir dilim ekmeğe minnet...”

Şair Orhan Veli’nin de borcu olmuş. Hem de şairane bir borç. Orhan Veli Ankara’da iken bir şiir için aldığı avansı harcamış, verememiş geri. Ondan sonra; “Anlatamıyorum” demiş. “Anlatamıyorum” şiiri bu borçtan dolayı yazılmış. Ama anlatmış işte, borçlu bir şairin en güzel itirafı olmuş o şiir.

Attilâ İlhan’ın borçları ise daha büyük: aşka, devrime, denize... “Ben sana........

© Milat