Değerli okurlarım;

Bir zamanlar annelerimiz yalnızca evin işleyişini düzenleyen, yemeği yapan kişi değildi.

O, çocuğun ilk mürebbiyesi, ilk öğretmeni ve, ilk terbiyecisiydi.

Eski zamanların anneleri, evlatlarına her şeyden önce edebi, hayâyı öğretirdi.

Bir odaya girerken kapının nazikçe tıklanmasını,büyüklerin yanında ayak uzatılmayacağını,ayakta bir şeyler yiyip içmenin hoş karşılanmadığını,sofraya oturmanın bile kendine özgü bir adabı bulunduğunu ilk onlar gösterirdi.

Büyüğe nasıl hitap edileceğini, misafir ağırlamanın inceliğini, sokakta yürürken bile bir edep olması gerektiğini çocuk önce evde öğrenirdi.

Çünkü anne, çocuğunun sadece büyümesini değil, insan olmasını isterdi.
Onun üzerine titrer, “topluma faydalı bir evlat bırakayım” diye gecesini gündüzüne katardı.

Ama bugün…
Köprünün altından çok sular aktı.
Bu saydığım değerlerin çoğunu bulmak ne mümkün?

Evlerin düzeni değişti, ailelerin yapısı değişti, hayatın temposu değişti.
Edep, terbiye, saygı… Bir zamanlar evlerin temel direğiydi; şimdi ise kaybolmuş birer hatıra gibi.

Eskiden çocuk, insan olmayı annesinden öğrenirdi.
Bugün birçok çocuk, ekranlardan “hayatı” öğreniyor.

Ve işte toplumun geldiği nokta tam da bu değişimin sonucu

Bugün aynı manzarayı görebiliyor muyuz?

Maalesef hayır.

Modernleşmenin hızı, kentlerin kalabalığı, teknolojinin baş döndüren ilerleyişi… Tüm bunlar ailedeki o eski terbiye zincirini........

© Milat