Sen misin yoldaki meşakkatler yazısını yazan!

Evet, benim.

Öyle miii? Al sana bir dizi meşakkat daha!..

***

Sonbaharın son ayının ikinci 10 gününün ilk akşamında âlemin tersine gidişine inat Mersin’de Adil Oğuz ağabeyin evinde geniş mi geniş arabaşı sofrasının etrafında muhabbet denizinde kulaç atıyoruz.

Evin hanımefendisi Fatma abla söylediklerinin bir yazıya ilham olacağından habersiz şu cümleyi kuruyor:

“Bülent hocam, maşallah memleketin tadını çıkartıyorsun.”

Önce derin bir “ah” çekiyor, dışı seni yakar, içi de beni vezninde şöyle diyorum Fatma ablaya:

“Evet, abla şayet acılarına kanaat edilirse memleket seyahati hayli tatlıdır.”

***

Yıllar önce okumuştum. Kimden, nereden bilmiyorum. Okumuşum işte.

“Unutunca insan olduğumu hatırlıyorum” diyen şaire hak verircesine..

Metin aşağı yukarı şöyleydi:

“Heyecanla ayağa kalkın.” dediler. Biz de aşk ile kalktık. Sonra birde baktık ki, yerimize oturmuşlar.

‘’Niyet ettim, Allah rızası için Mersin’e doğru yola revan olmaya’’ diyerek Güney Akdeniz firmasının uygun saatteki otobüsünün 13 numaralı tekli koltuğuna talip olmuştum. Sadece talip olmakla kalmamış, biletimi de almıştım. Otobüs geldi, Aydıncık yazıhanesinin önünde durdu. Valizi muavine emanet edip koltuğuma doğru emin adımlarla ilerliyordum. Tam yerime oturacaktım ki, aman Allah’ım, o da ne? Oturacağım koltukta başka bir yolcu oturuyor.

Anlayacağınız yıllar önce okumuştuk, yıllar sonra biz de yaşadık.

***

Tarsus’tayım.........

© Milat