Gün geçmiyor ki İslamcı mahalleden yeni bir deli çıkmasın. Son 10-15 senelik süreçte çok savrulmalar savruldu, çok sapıtmalar yaşandı. Kendi kendilerine mi delirdiler, yoksa birileri mi onları bu hale getirdi? Ateist olanları, deist olanları, farklı tarzlar ortaya çıktı. Muhalif olduğu için ülke değiştiren ilahiyatçısından, hapislerde çürüyen yazara kadar geniş bir yelpaze.

Elbette birilerine göre delirmiş, birilerine göre sapıtmış kişilerden bahsediyoruz. Örnek olarak İhsan Eliaçık, Ali Bulaç, Mustafa Öztürk gibi isimler verilebilir. Aslında bu yazının odağı doğrudan bu isimler değil; onların hangi yöntemlerle mevcut konumlarına itildikleri. Heretikleştirildiler, zındıklaştırıldılar, zorbalandılar. Peki ne için ve nasıl?

Türkiye bir mahalleler diyarı, aydın da gücünü mahallesinden alır. Yalçın Küçük’ün deyişiyle, aydın her zaman sırtını bir yere yaslamak mecburiyetinde. İslamcı aydının sırtını vakıflara, medyaya, üniversiteye yaslaması normal. Hayat devam etmekte ve günlük gelir giderden, sosyalleşme ihtiyacına kadar çeşitli alanlarda var olmak bir zorunluluk.

Türkiye’de oluşturulan politik bir iç savaş modeli var. Belki bu savaş hep vardı ama artık herkes tarafını netleştirmeye zorlanıyor. Elbette burada en büyük bedel aydınlara ödetiliyor. Aydınlardan beklenen, yanlışa doğru, doğruya da yanlış demek. Kalemini ve karakterini satılığa koymayan kimi İslamcı aydınlar buna karşı çıktı. Ancak aşağılanarak tasfiye edildiler.

Aydınların tasfiyesi sadece bazı bireylerin tasfiyelerini değil, daha geniş bir politik tasarımın varlığına işaret ediyor. Yapılanlar tartışmasız bir biçimde Reisizmin bekası için yapılıyor. Yok edilmeye çalışılan şey muhalif İslamcı aydının ötesinde, İslamcılığın bizzat kendisi. Böylece dindarların varoluşu yalnız Recep Tayyip Erdoğan’ın siyasi kariyerine bağlanacak. Mutlak itaat kültürünün inşası bu yöntemle tamamlanıyor.

Eleştiri yapan İslamcılara heretikleştirilerek bedel........

© Medyascope