Kurtlar Vadisi yapımının baş aktörü Polat Alemdar – Necati Şaşmaz’ın Kosova Prizren 2009 Eylül ziyaretinde meydana topladığı kalabalık, Osmanlı İmparatorluğu’nun bölgeyi terk etmeden önceki son padişah cuması olan Haziran 1911’de Sultan Reşat’ın topladığı 100 bin kişilik kalabalıktan fazla gözüküyordu.

2003 yılında Kurtlar Vadisi dizisi ilk kez bir özel televizyon kanalında tecelli ettiğinde, aklımda kalan ilk şey gotik müziğiydi. Distopik bir arka plan, ona uyumlu sert karakterler ve benim için epey karmaşık bir senaryo. O dönem malum yapının, günceli ilkokul müsameresi ciddiyetinde “kendince” yönlendiren dizileriyle biçimsel benzerlikler taşısa da, nitelik ve derinlik bakımından mukayese dahi edilemezdi. Burada başka bir şey vardı. Daha karanlık, daha kaderci, daha “yüksekten” konuşan bir dil.

Dizi, bir anlamda kendi metaverse gerçekliğini kuruyordu. Komplolar dünyasında seyreden izleyici için ayrı bir sanal evren. Üstelik pasif bir seyir de değil bu; sizi içine çekiyor, size rol de veriyor. Gayri nizami unsurlardan müteşekkil bir “derin akıl”, devletin bekasına tehdit oluşturabilecek iç ve dış güçlerle mücadele ediyor; Polat Alemdar liderliğinde, fedakârlıkla, susarak, gerektiğinde hukuku askıya alarak. Bu mücadele sadece Türkiye sınırlarıyla da sınırlı değil. Misak-ı Millî bile dar geliyor. Balkan Savaşı öncesi Balkanlar, Orta Doğu, Filistin… Hepsi bu anlatının doğal hinterlandı.

Doğrusu benim için de heyecan vericiydi bu. Çünkü Cumhuriyeti kuranlar, Soğuk Savaş dâhil, “Yurtta sulh, cihanda sulh” diyerek bu heyecanın sınırlarını bilinçli biçimde çizmişlerdi. Fantaziyi bastırmışlardı. Neyse ki Malkoçoğlu ve Kara Murat yasaklanmamıştı. Feridun Fazıl Tülbentçi’nin, Bekir Büyükarkın’ın romanlarında tarihsel nostaljilerimizi gerçekleyebiliyorduk en azından. Kurtlar Vadisi ise bu bastırılmış fantaziyi, bu kez modern bir estetikle ve güncel siyaset diliyle bugüne geri çağırıyordu.

Dizi, eski mahalleli, ehli tarik dostlarla yapılan özel sohbet toplantılarının da ana gündemiydi;........

© Medyascope