Sol jargonda popülizme, aşağılayıcı bir tonlama ile “kitle kuyrukçuluğu” denirdi. “CHP, İmralı’ya gitmeme” kararını “milletimizin rızası yoktur” gerekçesine dayandırarak, tam olarak bu paranteze sıkıştırdı. CHP sözcüleri, ağızbirliği etmişçesine aynı gerekçeyi tekrarladığına göre ortada başka bir sebep yok. Zaten CHP’nin bu konudaki resmî açıklamasında yer alan “Siyaset emrivakiler üzerine tutum almakla değil, toplumun ihtiyaçlarına ve beklentilerine göre yapılır” sözünü, tam olarak popülizmin tarifi olarak okuyabilirsiniz. Özellikle “toplumun beklentileri” vurgusunu.

Kamuoyu araştırmaları, toplumun Çözüm Süreci’ne devlet kadroları ve siyasetin profesyonelleri gibi bakmadığını söylüyor. Öcalan’la görüşülmesine, bırakın muhatap alınmayı uzlaşmaya, yani şiddetin bu yolla sona erdirilmesine bile toplumun kahir ekseriyeti karşı. Şayet halk desteği, oy potansiyeli olarak bakarsanız, Çözüm Süreci’ne destek vermek partiler için akıl kârı değil. Nitekim AK Parti kanadının isteksizliği ve tereddütleri de önlerine konan kamuoyu araştırmalarından neşet ediyordu.

CHP’nin bıçak sırtında tartışmalardan sonra, Özgür Özel’in ağırlığını koyması ile, şu malum komisyona dahil olma meselesinde bugünkü tartışmaların aynısı yaşanmıştı. İmralı’ya gitme tartışmasında son dakikaya kalan tıpatıp aynı kalıp tekrarlandı, fakat bu sefer CHP resmen popülizm batağına saplanarak oyunbozanlık yaptı.

CHP’nin bu yazılı açıklamasını, parti içi oylamada, İmralı’ya gidilmesini savunan ama sonunda azınlıkta kalanlar kaleme almış olmalı. Eskilerin tedafüi dediği, savunmacı bir hava var sıralanan gerekçelerde. Gerekçeler iki kısma ayrılıyor. İlk........

© Medyascope