Bu haftaki “Kocakarı soğuğu” adlı öyküsünde Müge İplikçi, dondurucu soğuğun bütün olumsuzluklarına rağmen yolcuların, hikayeleriyle birbirlerinin içini ısıttıkları, kolay kolay unutamayacakları bir otobüs yolculuğuna çıkarıyor okuyucularını.

Kocakarı soğuğu, bu soğuk değil, buzdu. Gökyüzünden ilham değil buz yağıyordu resmen! Selen’le birlikte, yarı yıl tatilinin tadını çıkarmak için Zonguldak’a dönüyorduk; eve.

Ben mimarlık okuyordum, peyzaj mimarisi. Üniversite sınavlarına girmeden önce saksıda gördüğüm paşa kılıcı bitkisinin bunda etkisi çoktu. Dünyayı yeşile yatıracaktım! Selen ise Florence Nightingale’deydi; hemşire olacaktı. İnsanlığı, insanlığın keşfettiği çağın vebası olan umutsuzluktan kurtaracaktı! Onun da rüyası buydu. Hadi rasgele Selen’im! Neşeli kız seni.

Zonguldak’ta aynı liseden, aynı lise ne kelime aynı köhne sıradan mezunduk.

İkimiz de bu kış tatilinde ailelerimizle vakit geçirecek olmanın heyecanını taşıyorduk. Tuvalet, yağlı tost ve sigara kokan bekleme salonunun kapısını açtığımızda, dışarıdaki soğuk rüzgar yüzümüze çarptı. Otobüsün kapısında durup, içeri girmeden önce birbirimize bakarak gülümsedik. O an, kışın soğuk yüzüne rağmen içimizi ısıtan bir sıcaklık hissettik. Yanımızda, her zamanki gibi, birbirimize anlatacağımız garip fıkra kitaplarımız vardı; bu yolculukta eğlencenin eksik olmaması için en önemli eşyalarımızdan biri! Belki de en önemlisi…derken bir rüzgar… Oooo.

Hemen içeri girdik ve otobüs şoförü kontak anahtarını çevirmeden, dünden beri yaptığımız kurabiyelerden azar azar yemeye başladık. Yol boyunca bize yeteceğini düşünmüştük. Fakat ne gezer? Kurabiyeler, Selen’in kahkahası gibi hızla tükeniyordu. Her bir ısırıkta, gülmekten kendimizi alamadık; Kocaeli’ne doğru kurabiyeler birer birer kaybolurken, fıkra kitaplarımızı açıp sırayla okuduk.

Yanımızda oturan yaşlı bir çift, gözlüklerini takmış, birbirlerine sevgiyle bakan bir şekilde yolculuğun tadını çıkarıyordu. Sonradan adının Portakal olduğunu öğreneceğimiz kadın, bir ara başını bize doğru........

© Medyascope