İki çocuk, iki genç; hayatın baharında bir aile. Bir ailenin tatil umudu için çıktıkları yol, hepimizin gözleri önünde, belki de hâlâ anlamaya çalıştığımız ve anlayamadığımız, anlam veremediğimiz bir şekilde sona erdi. Üstelik bu, ne ilk ne de son gibi görünüyor. Asıl acı olan ise dört insanın yaşamının, anlık ihmallerin ve süregelen ihmalkârlıkların zinciriyle nasıl söndüğünü kabul etme konusundaki zorlanışımız…

Olayın örtüsü aralandıkça karşımıza çok katmanlı bir başarısızlık tablosu çıkıyor. Müdahale edilmeden geçen kritik zaman, ihmal edilen hijyen ve güvenlik protokolleri… Bu gibi ayrıntılar, tek tek bakıldığında küçük gözükebilir; bir araya geldiklerinde ise felaketin zeminini oluşturuyor. Olayı haberlerden izleyen bizler içinse, en zor soru şu: Bu zincirin hangi halkalarında durmalıydık, nerede daha fazlasını yapabilirdik?

Bu noktada sorumluluk arayışı bizi hem bireylere hem de sistemin işleyiş biçimine götürmeli. Zira orada çok ciddi bir “atlama” var. “Yok sayma” refleksi, bir noktadan sonra işletmelerin ya da denetleyici kurumların kusurlarını o ya da bu şekilde görmezden gelmemize yol açıyor. Üstelik mesele sadece tek bir kişiyi ya da kurumu suçlamak da değil; hatta belki de ihmalkârlığın arkasındaki “niyet”ten çok, onu besleyen “yapısal sebepleri” de gözden kaçırmamalıyız. Belki de en çok bunu kaçırmamalıyız! Rekabet baskısı, kâr hırsı, personel yetersizliği veya........

© Medyascope