Cumhuriyet’in kuruluşundan bugüne CHP’nin devletçi reflekslerle şekillenen siyasal çizgisi, Kürt meselesinde yüzleşilmemiş hatalar, inkâr ve asimilasyon politikalarının gölgesini bugüne kadar taşımaktadır. Şeyh Said yargılamalarından Seyit Rıza’nın idamına, Zîlan’dan yıllarca süren kimlik yasaklarına uzanan bu tarihsel bagaj, CHP’nin Kürt halkıyla kurduğu ilişkinin kırılganlığını derinleştiren temel nedenlerden biri olmayı sürdürmüştür.

Kürt ve Türk halklarının kardeşliğini darağacında haykıran o gençlerin idam kararına 114 “evet” oyuyla ortak olan CHP, tarihin en vicdani seslerinden birinin karşısında yine devleti kirli emelleri için kullananların aklının yanında hizalandı. Bugün de Deniz Gezmişlerin o onurlu mirasının yerine, daha konjonktürel, daha temkinli, risk almayan bir siyasal çizgi hâkimdir.

2013 Gezi direnişinde de CHP aynı refleksi devam ettirdi. Toplumsal cesaretin önüne geçmek yerine, güvenli mesafeden izleyen; sokakta bedel ödeyenlerin ardına eklemlenerek “emeksiz prestij” üretmeyi tercih eden bir tutum sergiledi. Bu pasiflik, CHP’nin tarihsel olarak toplumsal dönüşümlerin öznesi olmaktan çok, o dönüşümlerin rüzgârıyla hizalanmayı tercih eden yapısını yeniden görünür kıldı. Bugün ise tablo yeniden belirginleşmektedir.

CHP, Kürt meselesinin çözümünde, kendi tabanına sahte bir güven sunarak DEM Parti’ye yakın durduğu dönemlerin gereğini yerine getirmemiş, siyasal cesaret göstermemiş ve en sonunda bu güven de bugün bir kez daha çökmüştür.

DEM Parti tabanı, Kürt seçmeni, Kürt toplumsal hafızası, CHP’nin konjonktürel yakınlaşmasını kalıcı bir ilke değil, geçici bir taktik olarak gördüğünü artık daha açık dile getirmektedir.

Kürt sorununun çözümünde Abdullah Öcalan’ın tüm Kürtleri temsil etmediği doğrudur; ancak rol sahibi olduğu gerçeği de yadsınamaz. Siyaset, sahadaki gerçekliği yok sayarak değil, onunla yüzleşerek çözüm üretebilir. Bu nedenle Sayın Devlet........

© Medyascope