Son günlerde sesin gücü üzerine çok düşündüğümü fark ediyorum. Bir kenti, bir ruh hâlini, bir insanı ses üzerinden tanımaya, anlamlandırmaya çalışmanın izini sürüyorum. Görselliğin bu kadar baskın olduğu bir dünyada kimi zaman gözlerimi kapatıp düşüncelerimin, anılarımın arka planındaki sesleri, efektleri ayrıştırmak iyi geliyor nedense. Düş dünyamızı seslerin biçimlendirdiği o unutulmaz radyo tiyatrosu zamanlarını hatırlıyorum; televizyon geldiğinde “radyo öldü”, “görüntü sesi yendi” çığlıklarını bir de. Bunun ne budalaca bir tartışma olduğunu podcast’lerin hayatımıza yeniden girmesinden anlayabiliriz. Radyo tiyatrosu, anlatıcının sesi ve hikâyenin efektlerle sunulmasıyla büyülü bir dünya kurardı. Şimdilerde ise dijital formatların çeşitlenmesiyle “ses tiyatrosu” adı altında küllerinden yeniden doğmuş görünüyor. Artık işitsel materyallerin internet ortamında kolay ulaşılabilir olması, ses içerikli üretimleri de ucuz, hızlı ve kolay kılıyor. Ses tiyatrosunun ya da podcast’lerin hiç kuşkusuz özgürleştirici, kişisel deneyime kapı açan ve kentli insanın akışkan hayatına uyum sağlayan bir yönü de var.

Geçtiğimiz yıl BBC Ses Arşivi’ni internet üzerinde ücretsiz kullanıma açtığından beri şeker dükkânında kendini kaybetmiş çocuk gibiyim. Aslında bu web........

© Medyascope