On gün kadar önce seksen beş yaşındaki anamla ondan bir yaş küçük teyzemi bir araya getirdim. Bir hafta bir arada kaldılar. Geceli gündüzlü doya doya yaşadıkları bu hafta içinde kaldırmadık taş altı bırakmadılar.

Çocuklukları, genç kızlıkları, evlilikleri, çocukları, çileleri, hayalleri…

Kocaman bir hayat!

Ellili altmışlı yıllar. Yoksulluk. Bir tas ayrana hasret kalınan anlar. Doğumlar, düşükler, doğururken ölenler… Düğünler, cenazeler, salgın hastalıklar, asker kınaları, asker yolu, çeşme başı sohbetler… Bağlar, bahçeler, ayralarca süren ırgatlık. Kaynana, kayınbaba, görümce, kayın derdi. Aç kalkılan kuru sofralar. Akrabalık. Kavgalar, dövüşler, ağız dadaşları. Kimi zaman hüzün kimi zaman özlem kimi zaman derin acılar. Yardımlaşma, dayanışma, iyilik.

Üç beş kilo metre öteden sırtta getirilen otuz kırk kiloluk şelekler. İki güne bir edilen yufka, bazlama.

Kıtlık!

Üstüne koca derdi; patak, kötek.

Diyeceğim o değilde bunların ikisi de çarıklı erkanı harp* mezunu.

Okuma yazmayı köyde eğitmenden öğrenmişler ki, ne öğrenme. Tahsilleri hepi topu üç yıl.

Bu üç yıl içinde okumayı yazmayı, dört işlemi bellemişler. Vatandaşlığın ne olduğunun bilincine varmışlar. Anneliği, aileyi, çocuk yetiştirmeyi, bağ bahçe işlerini buradan aldıkları eğitim sayesinde elde etmişler.

Hem de en güzel biçimde!

Elbette biliyorum bunlardan bize ne diyorsunuz.

Değil değil…

Bunlar esasen hepimizi çok yakından ilgilendiren hususlar.

Kıyas…

Kıyas çünkü dünün oldukça kısıtlı imkanları ile bugünün geniş imkanlarının hesaplaşması.

Onlar o çağda öyle vatanperver yetişmiş ki, anlatmaya sözcük bulamıyorum.

Birinci, ikinci sınıfta okudukları metinleri hala hatırlıyorlar. O metinlerin üzerinde yer alan resimler hala hafızlarında. O günlerde ezberledikleri şiirleri hala şakır şakır okuyorlar. Hem de mükemmel ses tonuyla, cumhuriyet coşkusu içinde…

Şimdi yarın cumhuriyet bayramı.

Demokratik, laik, sosyal bir hukuk devleti olan Türkiye’mizin yönetim biçimi olan........

© Medya Siyaset