Annemle kaynanam aynı sene doğmuşlar, aynı sene de öldüler. Çok sık görüşemeseler de birbirlerini severlerdi. Ben de onları severdim.

Elbette kaynanamı kendi annem gibi sevmedim. Zaten bir başkasının annesine neden anne diyecektim ki, 30 yıllık evliliğimde bir kere bile demedim. Başkaları nasıl diyor diye de hep merak ettim.

Ben ailenin en büyüğüyüm. İki taraftan sülalemin de ilk torunuyum. O nedenle hiç kimseye abi ya da abla demişliğim yoktu çocukken, büyüyünce de demedim. (Akıl hocam ve gerçek dost Hulki Forta hariç. Ona olan sevgim eğer karındaşım bir abim olsaydı o kadar olurdu, o yüzden olmalı ona hep abi dedim ama sadece ona.) Amca, dayı, teyze, hala da demedim gerçekten akrabam olmayanlara. Akrabalarıma dedim, derim elbette.

Çerkes kültüründe akrabalık bağı bir iki kuşakla sınırlı değildir, sülale adı üzerinden giden feodal bir yapılanma hâlâ sürdürüldüğünden, yedi kuşak akrabalar yakın akraba sınıfından sayılır, dolayısıyla da hala ve amcalarının, dayı ve teyzelerinin sayısını bile bilemezsin.

Ben çift kültürlü olarak büyüdüm. Çerkeslikte olduğu kadar bol değilse de Türk kültüründe de dayılar amcalar, teyzeler halalar boldur. Ancak, bırak 7 kuşağı, 70 kuşak geriye gidebilsen hiçbir kan bağı kuramayacağın kişilere de akrabanmış gibi hitap edersin, onlar da sana. Pazarda tezgahtarın ablası, hastanede hemşirenin teyzesi oluverirsin. “Nereden geliyor bizim akrabalığımız?” diye soramazsın elbette çünkü o hitap aslında akrabalık vurgusu değil sevgi saygı gösterisidir Türkiye’de.

Saygı lafı biraz iğreti kaçtı o yüzden hadi sadece sevgi diyelim. O da olmadı aslında. Sadece yakınlık gösterme amaçlıdır desek daha doğru olacak. İyi de tezgahtar bana abla diyerek yakınlaşmaya çalıştığında domatesin daha kalitelisini mi veriyor? Doktor sana amca dediğinde daha iyi bir tedavi mi sunuyor? Demek ki özünde bir dostluk göstergesi de değil bu, sadece geleneksel alışkanlık.........

© Medya Günlüğü