Çağımızda eğitimin en eksik yönü sevgi eğitimidir ve bu durum çağdaş kültürün en büyük zafiyetidir.
Evet, eğitimdeki bu eksiklik ve kültürdeki bu zafiyet Finlandiya’da da vardır, İsviçre’de de.
Türkiye’de ve Yunanistan’da da ve Norveç’te de.
Diğer ülkeleri bir yana bırakalım desem de olmaz, niye mi olmaz, çünkü özellikle okumuş yüksek yüksek mekteplerde okumuş entellerimiz Batı ülkelerine fena halde özeniyor öykünüyor da ondan.
Acaba diyorum, adına gelişme denen şey gerçekleştikçe sevgiye ve onun eğitimine yer kalmıyor mu hayatımızda?
Oyun, bildiğimiz oyun, masa başında oyun olmaz deyip devam edelim, oyunun/oyunların yeri eksildikçe hayatımızdan sevgi eğitimine de yer kalmıyor mu ne?
Her oyun bir sevgi tezahürüdür daha pek çok iyi şeyin yanında.
Oyunda ve oynayarak öğrenir çocuklar sevmeyi, arkadaş olmayı.
Şimdilerde........