Nice şairane adamlar geldi geçti.
Bu yaşamdan.
Arkalarında en isyankar,
En çocuksu,
En umutsuz ve en duygusal anlarımızda,
Kalplerimizin sığınacağı,
Kelimelerden limanlar bıraktılar.
Şairane adamların şiirlerinden,
Kanat yapıp uçtu ruhumuz.
Kavak yelleri esti başımızda, tozpembe gördük Dünya’yı!
Onlardı gemileri yakan,
Kaleleri yıkan.
Bir sitem gökyüzüne gönderen.
Göğü, yerle yeksan eden. Kelle koltukta gezen.
kitaplarını yastık yapıp, damlarda yatan!
Kimi bir Karşıyaka vapurunda,
“Müjganla birlikte ağlaştı!”
Kimi;
“Haberin var mı taş duvar?
Demir kapı, kör pencere,
Yastığım, ranzam, zincirim.
Uğrunda ölümlere gidip geldiğim
Zulamda ki mahzun resim.
Görüşmecim yeşil soğan göndermiş”. Diyerek
Karanlık, rutubetli hücresinde
Belleğimize kazıdı, ruhsal hal durumunu!
Ağlaşan,
Hapis yatan, sürgün yiyen, dışlanan
Hep şairane insanlar oldu.
Yazdıkları şiirler;
Hasreti, özlemi, büyük bir aşkı, memleket özlemini
Doğa sevgisini,........