Şair Tayyib Atmaca “Geldi Sonbahar” adlı şiirinde şöyle diyor : Selâm dur ey ömrüm, geldi sonbahar / Geçsin hatıralar tören adımla / Kelebekçe özgür hülyalar kurdun / Ne baharı gördün ne yazı gördün / Selâm dur ey ömrüm, geldi sonbahar.

Bu kaçıncı sonbahar ömrünüzde, gelip geçmekte olan, hiç saydınız mı? Bu kaçıncı Eylül? Ve Eylül niçin hüznün diğer adıdır, hiç düşündünüz mü? Sonbahar neden hep hüznü taşır kanatlarında? Dalından düşen her sarı yaprak bize bir şeyler mi söyler? Çocuklar da hüzünlenirler mi sonbaharla, Eylül’le birlikte? Yoksa “okul sevinci” Eylül’ün hüznüne baskın mı çıkar onlarda? Eylül, yüreklerimize gelmek için kapımızda hazır bekleyen “kış”ların mı habercisidir yoksa?

Şimdilerde adını bir kez daha rahmetle andığımız, can dost Hasan Ali Kasır’ın bu dünyayı bırakıp gidişinden kısa bir süre önce hazırladığı “Hüzün Şiirleri” adlı kitaba şöyle bir göz atıyorum Eylül’le birlikte yeniden… Yüreğinde Eylül’ün hüznünü yaşamayan şair hemen hemen yok gibi… Murat Kapkıner; eylül’ü nereye koyacağını, nasıl tanımlayacağını bilemez. Oldukça şaşkındır çünkü. Onun için eylül kimi zaman “bir çift müennes göz”dür.........

© Maarifin Sesi