İnsanın gözü hep yükseklerdedir. Kimi insan için yükseklik yalnız bir makam ve unvan, kimi insan için zenginlik, kimi insan için sosyal statü, kimi insan için ise erdemlerle bezenmiş ahlaki bir yüceliktir. İnsanın bilinç altında hep yükseklere çıkma arzusu olması, belki de yeryüzüne yücelerden indiği içindir. Zira parça, her daim bütününe ve aslına özlem duyar. Bilinç düzeyine gelmese bile onunla tamamlanacağını hisseder. Bu istek ve arzu, insanın içine kodlanmış fıtri bir yönelimdir. Gel gör ki yönelimlerde başı çeken makam, unvan, zenginlik ve sosyal statü yükseklikleri, esas itibariyle birer yanılsamadır. İçinde yaşadığımız şu görüntüler aleminde, bu arzunun yöneldiği en makul sembolik mekân, yükseklikle yüceliğin kesişim noktası olan dağlardır.

Yaşadıklarından yorulan ve yılmış olan, toplumdaki sarsılma ve savrulmaları gören ve görmezden gelenler gibi davranamayıp sorunlar karşısında bir sorumluluk derdi taşıyan, yolları devrilmiş, sokakları daralmış ve dağılmış olanların gözleri bir şekilde dağlara düşmüştür kadim zamanlardan beri. Bireysel manada ise bir arınma arayışının ilk adımıdır dağa doğru bakışlar.

Peygamberlerin dağlarla olan irtibatları herkesin malumudur. İnsanî bir ihtiyaç olan ateş almak için Hz. Musa’nın bir dağa çıkması akıllardadır. Isınmak ve aydınlık için gerekli olan ateşin peşine düşmüştü hani… Filozoflar da bir şekilde dağlarla dost olmuştur.

Antik çağda bile insan inancını ve günlük yaşantısını dağlarla irtibatlı düzenlemişti. Yunan tanrıları Olimpos Dağı’nda yaşardı. Hatta yüksek mekân anlamına geldiği düşünülen Olimpos isminde Anadolu yirmiden fazla dağ olduğunu kabul ederlerdi. Tanrılarından Zeus kızıp dağdan aşağı bir şey attığında yıldırım oluştuğuna inanırlar, deprem olduğunda ise dağın içindeki bir canavarın kurtulmak için çırpındığını........

© Maarifin Sesi