Ben Ahmet, Gazzeli Ahmet.

Ne zaman doğduğumu tam olarak bilmiyorum. Bilmeye de uğraşmadım, öğrenemezdim de zaten. Bir ara anneme “Ne zaman doğdum?” sormuştum. “İşgalcilerin Gazze’yi bombaladığı gün” demişti bana. O kadar çok bombalanan gün vardı ki, hangisindeydi? Her yer her zaman bombalanıyordu. Zaten böyle şeyleri düşünmeye ayıracak zamanımız hiç olmadı. Doğum günü diye bir şey duymuştum da çok şaşırmıştım.

İşte yine bir bomba. Bu sefer kaçıp kurtulabildim. Çok yakınımda patlamıştı ve beni acayip bilemişti. “Bir şeyler yapmalıyım ve buna bir cevap vermeliyim” diye söylendim. Meğer içimden değil açıktan söylemişim. Yanımdaki arkadaşım Hasan “Tamam, ne duruyoruz, haydi bir şeyler yapalım” dedi.

Elimizde, zor zanaat yaptığımız sadece bir sapanımız vardı. Ama Allah’a şükür taşımız çoktu. Yıkılan binalardan saçılan beton parçaları silahımızın kurşunlarıydı. Düştük yola Hasan’la “Aha da karşımızda, işgalci zorbalar”. “Dur!” dedi Hasan “bizi görüyorlar”. “İyi ya, ben de tam onu istiyorum. İki gözünün ortasından vuracağım” diye cevap verdim. Vurdum da. Tam iki kaşının arasından, alnının çatından vurmuştum. Ama tuhaf bir şey gördüm. Alnının tam ortasında deccali okudum. Hasan’a söyledim, kafasını salladı geçti. Ama ben gördüm, gördüğümden........

© Maarifin Sesi