Okulun ilk günleriydi…
Dersime girdim, çocuklarımla kaynaştım. Hepsini tek tek kucakladım, hallerini hatırlarını sordum, iyi olduklarını öğrendim.
İkinci sınıf çocuklarıydı.
Hepsi birbirinden güzel, hepsi birbirinden çalışkan çocuklardı.
Hiçbirinin herhangi bir eksiği yoktu.
Hepsinin yüzü güler, sürekli tebessüm ederlerdi.
Ben sınıfa girince sanki sınıfa öğretmen değil de ne bileyim bir sanatçı girmiş gibi bakarlardı bana.
Kimi saçlarıma övgüler dizer, kimi kıyafetimi methederdi.
Beş on dakika dersimi anlatır, anlayıp anlamadıklarını kontrol etmek için sorular sorardım.
Hep bir ağızdan bağırırlardı “anladık” diye.
Öyle hoşuma giderdi ki bu halleri, vicdanen huzurlu bir şekilde…
Akıllı tahtadan bir video açar kalan zamanda onları ödüllendirmek için onların en sevdiği filmleri izletirdim onlara.
Sınavlara başlayacak nasılsa diye ileriki yaşlara hazırlık olsun diye bir kırtasiye ile anlaşır onlara sürekli test yaptırırdım.
Sınıf annesi iptal edilince sınıf temsilcisi seçtim bir tane, hali vakti yerinde bir veliydi.
Çocukların eksiği gediği olunca belki yardımcı olur diye.
O........