Gidiyoruz… ‘Gitti gelmek, kaldı gitmek’ diye veciz bir şekilde tarif edilen ‘uzun ince bir yolda’ gece gündüz gidiyoruz. Ezelden ebede, ervahtan berzaha uzanan bu yolculuk zaman ve mekan mefhumunu aşıyor; ruh, beden, gönül, dimağ bütünlemlerini tamamen kuşatıyor; mikro ve makro âlemleri tesiri altında tutuyor. Ne yolculuk dur durak biliyor, ne de yol bizi unutmak biliyor… Peki bizi saran, kuşatan böylesine esrarengiz bir yolculuğun biz ne kadar farkındayız? Bizim istikametimiz neresi? Nereye gidiyoruz, nasıl gidiyoruz, hangi vasıtalarla gidiyoruz? Bu yolda refikimiz kim? İnsan neden seyir halinde olduğu bir yolculuktan haberdar olmaz? Ya da haberdar olsa bile neden hep unutur bu yolculuğu insan?

Tüm bu soruların cevabı elbette hepimizde var. Derinlerimizde, çok derinlerimizde var… Ama bu cevapların önündeki en büyük engel yine biz kendimiziz. Bize hakikati fısıldayacak ruhumuzdan, kalbimizden, gönlümüzden, dimağımızdan fersah fersah uzaktayız. Daha doğrusu kendimizden fersah fersah uzaktayız. Kendimizle, kendi iç dünyamızla aramıza öyle büyük suni duvarlar ördük ki; şimdi kendimizi duyamıyoruz, göremiyoruz ve tanıyamıyoruz… Ruhumuzun sonsuzluğa, aklımızın tefekküre,........

© Maarifin Sesi