Moitas noticias que se están difundindo en España sobre este tema son falsas. O 8 de xaneiro, o presidente Daniel Noboa iniciou un estado de excepción por 60 días, que inclúe un toque de queda durante a noite e madrugada, para facer fronte ao narcotráfico que controla os cárceres do país. E sacou o Exército á rúa. Os narcos difunden noticias de secuestros de policías e civís no metro, de coches bomba, de intervencións en hospitais e universidades... Todas falsas, igual que as imaxes do Museo del Prado de Madrid devorado por un incendio que case me produciu un infarto.

É certo que un grupo de encapuchados armados tomaron unha canle de TV, pero xa os detiveron. E non é certo que a poboación estea aterrorizada. Desde a xanela do meu cuarto vexo xente que sae a pasear o can, e abriron bancos e tendas de comidas. Sensación de perigo si houbo. A min percorreume un calafrío cando vin que, no cambio de quenda nocturna, o garda de seguridade do noso edificio se persignaba ao saír para a súa casa. O presidente Noboa animou á poboación a que faga vida normal para demostrarlles aos narcos que non lograrán vencer o pobo. E o meu fillo e a miña nora marcharon ao traballo a pé, ás oito da mañá, no medio dunha espesa e fría néboa.

Agora loce o sol, hai xente paseando o can e tendas abertas. O meu neto recibe clases a través do computador, pero esta avoa, en canto termine o artigo que está a escribir, vai ir á rúa. Eu vivín xa varios estados de excepción, dous en España e outro en Colombia. O que me dá máis medo é que no Exército, unha vez sufocada a situación, xurda un xeneral que, en lugar de volver aos seus cuarteis, se considere un salvador da patria e decida ser presidente en lugar do presidente. Xa veremos.