De cando en vez, algunha bolboreta asoma, de forma discreta ou non, a este espazo deseñado para mergullarme con tódalas garantías posíbeis nas profundidades da condición humana e, deste xeito, tentar unha fuxida cara adiante verbo da existencia superficial propia do individuo vulgar, pensaba Solovio mentres escoitaba murmurar unha canción de amor que, agarimosa, rachaba co silencio pedagóxico e reparador que adoitaba reinar no xardín dos seus segredos. Constitúe este, un recuncho que concibín para bañarme na riqueza dunha intrahistoria vivida con intensidade e, ó mesmo tempo, liberarme da pobreza que emana desa mera supervivencia cotiá á que algúns, talvez demasiados, nos están a condenar día a día, afirmouse. Para el, aquelas pequenas visitantes conxugaban tódalas virtudes da beleza e maila sensualidade e, ó mesmo tempo, materializaban unha simboloxía vital: o proceso da........

© La Región