Επιστρέφοντας από απόδραση μίας εβδομάδας, έχω συσσωρευμένα στα χείλη για να απαντώ στο στερεότυπο «πώς πέρασες» αυτά που εύκολα φαντάζεστε: ωραίες θάλασσες, καλή φιλοξενία, ανυπόφορη κατάσταση στις παραλίες και στους δρόμους (ιδίως αν οδηγείς Φεράρι), φωτιές όπου υπάρχει πράσινο ή έστω λαχανί για να καεί.

Και ένα μαύρο κύμα αισχροκέρδειας και ακρίβειας που δυστυχώς σκεπάζει τα πάντα στη χώρα.

Ξένους είδα ελάχιστους, κυρίως Ιταλούς, λόγω κληρονομιάς -και σχετικής γειτνίασης- του νησιού που επέλεξα. Επειδή ο κόσμος εν έτει 2025 είναι αυτός που είναι και επειδή εγώ είμαι αυτός (ο παράξενος και ασυμβίβαστος) που είμαι, το βασικό μου κριτήριο φέτος ήταν να πάω σε ένα μέρος που δεν έχει ανακαλυφθεί από τους Ισραηλινούς, αυτούς που με τον παρά τους και με το θράσος τους έχουν κάνει κατάληψη στη χώρα.

Κατάληψη στις πόλεις, κατάληψη στα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας, κατάληψη και σε κάμποσα νησιά. Είτε μεμονωμένα είτε σε γκρουπ είτε με ματωμένες κρουαζιέρες σαν αυτές που απευθύνονται σε «κατάκοπους» από τη γενοκτονική δράση στρατιώτες του ΙDF, με το διαβόητο πρόγραμμα «Breath» («Ανάσα»).

Κάπου διάβασα, ότι το 61% των Ισραηλινών πολιτών που απάντησαν σε σχετικό γκάλοπ διστάζουν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό επειδή φοβούνται ότι θα πέσουν θύματα επίθεσης.

Βεβαίως το ποσοστό είναι κατά πολύ μικρότερο από το 100% των Παλαιστινίων που φοβούνται ότι θα δεχθούν φονική επίθεση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, αλλά και πάλι. Έξι στους δέκα τρομοκρατημένοι πολίτες ενός κράτους τρομοκράτη δεν είναι λίγοι.

Το παραπάνω αφήγημα θα μπορούσε να θεωρηθεί καφενειακού επιπέδου, αν δεν έβγαινε από τα χείλη του ίδιου του εν........

© Kouti Pandoras