Dün yapılan Avrupa Parlamentosu seçimleri ilginç ve üzücü sonuçları beraberinde getirdi.
Bizim için en kötüsünden başlayalım: Niyazi Kızılyürek seçimi kaybetti ve AP’deki varlığımız sonlandı.
Hocanın seçimi kaybetmesi elbette federalist olduğu için onu ve gıyabında da bizi ‘ırkçı ve apartheid’ ilan eden kimi ‘solcu’ kahramanları çok memnun etmiştir.
Onlarla birlikte onu hemen her gün ‘Niyozeris’ diye manşete çeken Volkan tayfası da sevince boğulmuştur. Bu arkadaşlar beraberce sevinsinler. Hatta yanlarına dünkü sonuçlara göre sandığın en dibinde kendine yer bulan “genci” de alsınlar, çok yakışır.
İşin gerçeği, Niyazi Hoca, 2020’den beri tamamen ıssızlığa itilen, sesi kısılan, iradesi yok olan Kıbrıslı Türkler için çok önemli bir isimdi. 5 yıllık görev süresinde çok çalıştı, çabaladı. Bazıları bu çabaları hiç görmedi, görmek istemedi.
Ama o Kıbrıs sorununu da hep gündemde tuttu, elinden geldiğince aktif bir siyaset yürüttü.
Şimdi bu ses de kısılmış oldu. Bunun iyi bir şey olduğunu ancak ve ancak statükocular söyleyebilir.
Tabii bu sonucun ortaya çıkmasında sandığa gitmeyen Kıbrıslı Türk seçmenler de etkili olmuştur diye değerlendiriyorum.
Geçmiş seçimlerin aksine oldukça yoğun bir kampanyaya sahne olan Kıbrıs’ın kuzeyindeki seçmen, geçen seçimlere göre (5860 oy) bu seçime 5676 oyla daha az katılım gösterdi. Elbette kimse çok büyük bir katılım beklemiyordu. Ancak en azından geçen seçimleri ikiye katlayacak bir katılım bekleniyordu.
Olmadı. Sağlık olsun diyelim.
Bir diğer dikkat çeken husus, Hoca’nın kuzeydeki aktif kampanyasına pek renk vermese de destek veren CTP’nin kendi kitlesini harekete geçirememesi oldu. Son dönemlerde ‘siyasetsizlik’ sendromuna yakalanmış olan CTP’nin bir zamanlar çok etkili olan kitle mobilizasyonunun yerinde artık yellerin estiği böylece bir kez daha görüldü. Tabii parti içinde seçime karşı açıkça propaganda yapan kesim de katılıma etki etmiştir diye değerlendirmek olası.
Tüm bu........