Her çağ, insanın avuçlarına bir soru bırakır.
Bizim çağımızın sorusu basit gibi görünen, fakat içinden dağlar geçen bir sorudur:

“Bilgiyi nasıl dönüştürürüz—bizi dönüştürmeden?”

Yapay zekâ bir ayna…
Ne tam ışığı yansıtır ne gölgenin kendisini taşır;
ama ruhumuzun sorularını çoğaltır, merakımızın sınırlarını büyütür.
Çocukların sezgilerini, öğretmenlerin yaratıcı dokunuşlarını, üniversitelerin kültürel olgunluğunu ölçen bir aynadır bu.
Ona baktığımızda yalnızca teknolojiyi değil;
kim olduğumuzu, kim olmak istediğimizi görürüz.

Yükseköğretimden İlkokula: Yeni Bir Okur-Yazarlığın Doğuşu

Bugün bir üniversite öğrencisi, araştırmasının ilk saatlerinde dört-beş yapay zekâ aracından bir çerçeve çıkarabiliyor.
Ama ilkokuldaki bir çocuk?
Ortaokulda sınıfta sessiz duran genç?
Yeni mezun bir öğretmen?

Hepsi aynı dijital nehirde yüzüyor.
Aynı akışkan dünyanın içinde nefes alıyor.

Bu yüzden çağın okur-yazarlığı yalnızca teknolojiye erişmek değil;
teknolojiyi anlamlandırmak, anlamdan yeni anlamlar üretmek, anlamın ahlâkını kurmaktır.

Ve bu ihtiyaç yalnızca yükseköğretimde değil;
ilkokulun ilk hecesinden üniversitenin tez odalarına kadar her yere yayılmıştır.

İlkokul ve Ortaöğretimde Yapay Zekânın Dili:

-Ezberden Meraka, Meraktan Üretime-

Bir ilkokul çocuğuna yapay zekâyı yasaklamak, gelişen bir ağacın dallarına kelepçe takmaya benzer.
Büyümenin önünü kesmez; sadece çarpıtarak büyütür.

Çocuk iki temel soruyu her zaman sorar:

Eğer bu sorulara alan açmazsak merak solar;
merak solduğunda ise öğrenmenin damarlarından biri kesilir.

Temel kavramları öğrenmek—özellikle matematikte, sanatta, dilde—yapay zekânın gölgesine bırakılamaz.
Çünkü kavram, dokunarak, sezerek, yanılarak, sorarak kurulur.
Bir çocuğun sayı ile ilk ilişkisinde;
bir şeklin içindeki simetriyi fark ettiği o küçük anda;
bir melodinin neden “güzel” geldiğine dair içsel sezgisinde…

İşte tam orada insanın düşünme çekirdeği oluşur.

Bu çekirdek........

© Kıbrıs Postası