Bir yılı uğurlarken aslında bir takvim yaprağını değil, bir çağın ruhunu değiştiriyoruz. Zaman yalnızca ilerlemiyor; derinleşiyor. 21. yüzyılın ilk çeyreğini geride bırakırken insanlık yeni bir düşünce eşiğine ayak basıyor. Dünya daha da küçülüyor, kültürler birbirine dokunuyor, teknoloji hayatın nabzını daha hızlı tutuyor. Ama bütün bu hızın içinde sessizce büyüyen bir soru var: İnsan bu dönüşümün tam ortasında nasıl var olacak? İşte bu sorunun cevabı, her çağda olduğu gibi bugün de aynı kapıya çıkıyor: geleceği, insanı ve umudu inşa eden öğretmenin kapısına.

Çünkü öğretmen yalnızca bir sınıfta ders anlatan değildir. Bir okulun kalbi ondan atar, bir toplumun sesi onun nefesiyle güçlenir. O; bazen bir yol gösterici, bazen bir ayna, bazen de bir katalizördür. Bilgiyi yalnızca aktaran değil; çocuklara düşünme cesareti, soru sorma kültürü, sorgulama alışkanlığı kazandıran kişidir. Artık bir gerçek açıkça görünür: Yapay zekâ cevap verebilir; ancak yeni sorular sorabilen, soruyu çoğaltabilen, cevaptan insana yeniden dönebilen insanı ancak insan yetiştirir.

Bu nedenle çağımızın ihtiyacı, klasik öğretim kalıplarını tekrarlayan bir yaklaşım değil; yapay zekâ artı insan modeline uygun, etikle beslenen, yaratıcılıkla büyüyen, aklın yanında yüreği de eğiten bir eğitim paradigmasıdır. Yapay zekâ çağının başarısı; teknolojiyi doğru kullanan, öğrenmeyi bir ömürlük yolculuk olarak gören, dijital dünyanın sunduğu imkânları insanın ruhuyla buluşturabilen bireyler yetiştirmeye bağlıdır. Ve bu bireyleri yetiştirecek olanlar, Dünya Ekonomik Forumu raporlarının da altını çizdiği gibi, geleceğin ilk sıralardaki mesleklerinden biri olarak nitelenen öğretmenlerdir.

Bu dönüşüm yalnızca bugünün çocukları için değil; kuşakların birbirine dokunduğu büyük bir eğitim yolculuğu içindir. Alfa kuşağı artık yükseköğretim sıralarında yerini alırken, 2026........

© Kıbrıs Postası