Eskiden balkonlar sadece eşyaların kurutulduğu yer değildi; mahallenin ruhunu izleme koltuğuydu. Anneler çocuklarını balkondan gözetler, komşular birbirine seslenir, sokaktan geçen seyyar satıcılar “bugün hangi balkonda kim var”ı bilirdi. Şehrin hafızası sokakta yazılırdı, balkonlar ise bu hikâyelerin seyir terasıydı.

Bugün balkona çıktığımızda aynı manzarayı görüyor muyuz?
Aslında hayır.
Ama ilginç olan şu: Değişen yalnız sokaklar değil, sokaklara bakışımız.

Son 20 yılda mahalle kültürü sessizce dönüştü. Eskinin kalabalık sokakları yerini apartmanların iç sessizliğine bıraktı. Çocuklar sokak yerine tabletlerde oynuyor, komşuluk yerini site yönetim duyurularına bıraktı, “kapı önü muhabbeti” artık neredeyse nostaljik bir kavram.

Ama yine de, balkondan bakınca dikkatli gözlerle şu üç şey hemen fark ediliyor:

Eskiden sokak kolektif bir yerdi. Herkes birbirini tanırdı; tanımak zorunda bile kalırdı. Şimdi sokak “geçiş alanı”na dönüştü. İnsanlar hızlı adımlarla bir yerden bir yere yetişiyor, göz göze gelmemek için telefonuna bakıyor.
Bu........

© Kıbrıs Postası