Doğa kendisini yaşatmak ve yaşamak üzere kurgularken, nedense insan denen canlı medenileştikçe(!) yaşamak ama yaşatmamak üzere evrimleşmekte.
İnsan dışında hemen hiçbir canlı türü ne hasımlarına ne de kendi hemcinslerine karşı bu denli acımasız. Doğanın en tehlikeli avcılarının bile bir sınırı var ve hiç birisi avlarını köklerini kurutacak, doğadan silecek şekilde avlanmıyor. Tam tersi dengeyi bozmamaya çalışıyorlar. Bunu tabiatları gereği diyerek geçiştirmemek lazım çünkü zaman zaman bu tür avcıların da rutin dışına çıktıkları oluyor ama bu bir kültüre dönüşmüyor. Ve işin ilginci antropolojik alan çalışmaları gösteriyor ki taş devrini yaşayan avcı toplayıcı insan toplulukları -bugün bile- tıpkı vahşi hayvanlar gibi doğaya ve avlarına büyük saygı duyuyor ve onlarla ontolojik bir bağ kuruyorlar.
Ama medenileştikçe(!) yıkıcılığımız da o oranda artıyor. Geçenlerde sosyal medyada en çok tartışılan konulardan birisi Cengiz Han’dı. Abartılı rakamlar verilmesine rağmen Cengiz Ordularının tüm Asya'nın üstünden buldozer gibi geçtiği malum ama bu o dönem için çok da şaşılacak bir durum değildi ve bunu yaparken de yalnız değildi. En büyük desteği de Asya’nın Moğollar gibi diğer atlı kavimlerinden almıştı ve katliamlarının da bir sınırı vardı.
Arap ordularının Asya'nın içlerindeki ilerleyişinin İslam’ı yaymak amaçlı olsa bile –bu durum bazılarımız için yaşananları meşrulaştırmaya yetiyor- daha az kanlı olmadığını tarih kitapları bize gösteriyor.
Tarih birbirini yok eden akraba topluluklar ile dolu…
İnsanın kendinden görmediği ya da hasım bellediği hemcinsine karşı şiddetinin bir sınırı yok ve ilginçtir bu vahşet sırasında çoğu kez akıl-vicdan saf........