Fikir işçisi olmak, yazmak bu ülkede başlı başına bir sorun. Kaleminiz ne kadar kuvvetli, zihniniz ne denli keskin ve berrak olursa olsun az ya da çok bir mahallenin baskısı altındasınızdır. Bu baskıdan sıyrılmaya kalktığınızda da çok hızlı bir şekilde dışlanabilir ve yalnızlığa mahkum edilebilirsiniz.

Geçmişin en münzevi yazarlarından birisi Cemil Meriç idi, keza İdris Küçükömer de öyle. Bugün arkasından büyük övgüler dizilen rahmetli Akif Emre son dönemlerinde adeta kendi mahallesince tecrit edilmişti.

Yalnızlık ve terk edilmek-sanırım göçebelikten kalma- toplumumuzun iliklerine kadar işlemiş bir korku. Bu nedenle şehirlerimizin her yanı X, Y, Z il-ilçe-köy vs. yardımlaşma ve dayanışma dernekleri, lokalleri ile dolu. Çünkü, hala ergenliği atlatamamış bir toplum olarak hep bir koruyucu, kollayıcı arayışı içindeyiz.

Birey olamamanın derin sancıları… Birey olamamamız yetmezmiş gibi inanılmaz derecede de bencil ve her ne pahasına olursa olsun kazanmayı marifet sayan bir toplumuz. Paylaşma kültürümüz de bu nedenle kendi mahallemizin sınırlarını çok zor aşıyor.

Yazın alanı da ülkemizdeki pek çok alan gibi birilerince parsellenmiş durumda. Dışarıdan bu alanlara girmeye çalışmak ve bir yer edinebilmek çok da kolay değil. Bir yerlere gelebilmek için sizin yeterliliğinizin çok ama çok azı bir kriter oluyor.Olan kriterler ise fazlası ile subjektif. Bugün duayen kabul edilen pek çok isimden daha kaliteli insanlar mahalle kahvelerinde çok daha sağlam tahliller yapıp, hikayeler anlatabiliyor.

Toplumun sağdan sola hayranlıkla baktığı bazı isimlere gıpta ile bakıyorum çünkü onlardaki konfor alanına çok kimse sahip değil. Durdukları yer onlara istedikleri gibi, eğri ya da doğru söyleyip söylememelerinden bağımsız keyiflerince konuşma, yazma fırsatı veriyor.

Bu yazının konusu elbette ben değilim, bugün içinde bulunduğu konfor alanını ağır bedeller ödemeyi göze alarak terk etme cesareti gösteren bir isimden, Aytekin Yılmaz’dan........

© Karar