Sanki hepimizi bir otobüse bindirmişler, tam gaz oraya buraya vura vura gidiyoruz. Zifiri karanlığa inat, keskin virajlara inat tam gaz gidiyoruz.
Arada bağıranlar, ağlayanlar, isyan edenler oluyor. İnmek istiyorum diye… Kim duyacak? Bilmediğimiz yöne doğru, yürekler ağızda, her an uçurumdan düşecekmiş gibi tam gaz devam… Yönü bilen yok. Dağın başında mı duracak? Uçurumun kenarında mı kalacak? Bilen yok…
İçeride bol bol kavga gürültü… Gözünün üstünde kaşın var diyenler. Sen kimsin bizim tarafa gelmeye çalışıyorsun? Geç kendi tarafına. Biz en doğruyuz sizin gibi yanlış değiliz diyenler. Biz gerçeğiz siz yalansınız diye bağıranlar. Bir anlamda kimse kimseyi dinlemiyor, dinlese de anlayacak halde değil. Virajlarda kavga daha da alevleniyor.
Otobüste vura vura giderken bir taraftan da çok ciddi kararlar alınıyor. Örneğin ne olup bittiğini anlamadan bir baktık ki sistem değişmiş…
Bu bağlamda 2017 yılında anayasa değişikliği referandumu yapıldı, 2018’de sistem değişikliğine gidildi. Ve yeni sistemle birlikte birçok değişiklik yaşandı. Örneğin bazı kurumlar kapatıldı. Bu ne demek? Kapatılan kurumlarda yıllar içinde oluşan kurumsal hafızanın yara alması demek. Bununla birlikte daha merkezi bir yapı oluştu. Şeffaflık, hesap verebilirlik, liyakat, kurumsal kapasite, verimlilik gibi kavramlar neredeyse unutuldu. Ayrıca sistemle ilgili en çok şikâyet edilen konuların başında ‘keyfilik’ geliyor. Öte yandan yanlış kararları durdurabilecek ya da denetleyebilecek bir kurumun kalmadığı da söylenebilir.
Oysaki 2017 yılında AK Parti’nin referandum için hazırladığı kitapçıkta Cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminin genel faydalarını belirten bazı maddeler şöyleydi:
“Kalıcı siyası istikrar: Uzlaşma kültürü gelişecek.”
Şu an yaşadığımız iklimde uzlaşma kültürümüz gelişti mi?
“Hızlı ve etkili icraat: Hızlı ve etkili yönetim; ekonomik büyüme ve refah ve kalkınmanın garantisi olacak.”
Şu anki ekonomik rakamlarla istenen kalkınmayı gerçekleştirdik mi ya da refaha ulaştık mı?
Birçok ekonomistin karşı çıkmasına rağmen........