Görerek değil dokunarak muayene eden bir arkadaşım var; Doktor Enver. Enver Paşa diye takılırım.
Birbirimizi sevdiğimiz gibi adaşı Enver Paşa’yı da severiz. Benim kör doktor arkadaşım Ulus’u Ankara’dan izliyor, bir kamu kurumunda çalışıyor.
Nasıl doktorluk yaptığını bilmenizi istedim dostumun; çetin hayat caddesindeki mücadelesine az da olsa tanıklık edin istedim.
***
Başarılı ve sevilen bir doktorken bir trafik kazası sonrası görme yetisini kaybetti. Hayat yeniden başladı onun için. O ilk günleri ve sonraki uzun vakitleri bakın nasıl anlatıyor:
“Başlangıçta tam bir şok yaşadım. Çünkü tamamıyla karanlık bir dünya, yeni bir dünya. Öncesinde tüm yaşantınızı normal gören biri olarak yaşamışsınız, sonra görme yetiniz gitmiş. İşte sorular başlıyor o zaman: Acaba her şeyimi yitirdim mi? Meslek hayatım bitti mi? İnsanlara karşı davranışım değişecek mi? Ben hep birisinin refakatinde mi yaşayacağım?”
Ardı arkası kesilmez soruların, düşüncelerin.
“Başlangıçta derin üzüntü ve korku hakimdi. Olayın şokunu atlattıktan sonra kendi kendinize şunu düşünüyorsunuz; benim bugün elimde olan şeyler bunlar, sahip olduğum yetiler bunlar, ben bunları en iyi nasıl kullanabilirim?”
Ve ilk günler...
“İlk günler çok zordu, ama uzmanların söylediği ‘rehabilitasyon için beklemem gereken bir yıllık süreyi çok kısa bir zamanda atlattım. Sonra ‘kör bir yaşamda nasıl yaşanılıyor’un çabasına düştüm. Umudumu kaybetmek istemedim. Ameliyatın neticesinin artık........