Devletin unuttukları |
“Uzun ince bir yoldayım, gidiyorum gündüz gece…”
Aşık Veysel’in bu dizeleri yalnızca bireysel bir yolculuğu değil, hepimizin ortak kaderini anlatır. Bu yol uzundur, incedir. Sonunda herkes için aynı menzile çıkar ama bu yolda herkesin ayak izi görünmez.
Bazıları sessizce geçip gider, fark edilmeden, hatırlanmadan.
GÖRÜNMEYEN HAYATLAR
Gazetelerin birinci sayfalarına alışığız: Top sektirenler, pahalı zevkler, parlak hayatlar...
Ya üçüncü sayfalarda kaybolanlar?
Hiç manşet olamayanlar… Hayatı bir istatistiğe indirgenenler…
Boyacı İsmail’i tanır mıyız?
Irgat Ekrem’i?
Tersane işçisi Ahmet’i?
Süt sağan Ayşe nineyi…
Sınır hattında bedeninden bir parçasını geride bırakan kaçakçı Şahan’ı…
Sessizce şehit düşen Mehmet’i?
Üstü başı perişan........