Zaman içinde sosyalleşen insanoğlu süreçte bencillikleri, ihtirasları, egoları ve kibirleri yüzünden birbirini imha etme yarışı içerisine girdiler.
İmha etme deyince fiziki savaşları kastetmiyorum, sosyal hayattaki sürekli didişme, kavga, çekememezlik, sevgisizlik, tahammülsüzlük, ben merkeziyetçilik, paylaşımcı olamamak, çıkarcılık gibi ufak şeyler aslında…
‘’Huzurlu olmak istiyorsanız, ufak şeyleri dert etmeyin, zaten her şey ufaktır’’ demiş, Doktor Carlson.
Bizim de çok kullandığımız ‘’mutlu olmak istiyorsan başkasından bir şey bekleme’’ sözüne benzemiyor mu?
İlişkiler, çıkar üzerine kurulunca sabun köpüğü gibi de yok oluyorlar. Aslında, insanlık yavaş yavaş kayboluyor.
Karşısındakini anlamaya çalışanlar da adeta kelaynak kuşları gibi nesli tükenmeye yüz tutmuşlar. Sevgi ve barış dilini kullanan nazik, ılımlı ve sevecen insanların başarılı olamayacağı algısından hareketle başarıyı kavga, kabalık ve saldırmada arayanların sürekli çoğaldığı dönemin içindeyiz.
İletişim kurma ve sürdürülmesinde ağır sorunlar var. Çünkü herkes en iyi ve doğruyu biliyor, kimse bilmediğini bilmiyor; herkes hep konuşmak istiyor ve konuşuyor, kimse dinlemek istemiyor ve dinlemiyor, herkes en iyi şeylere kendini........

© Karadeniz'de sonnokta