Maatschappelijk werker
Het is een ziek mechanisme, een patroon dat noodzaakt om doorbroken te worden.
"Natuurlijk kan het geen kwaad (elke dag) stil te staan bij het leed waar ook ter wereld. Maar het is tegelijk de vraag of daarmee het karakter van de Dodenherdenking op 4 mei niet verwatert. Want wie alles gedenkt, gedenkt eigenlijk niets." Dit schrijft Aylin Bilic in haar column in NRC. Sorry, wat een onzin. Het wordt juist de hoogste tijd om de dodenherdenking op 4 mei te transformeren naar het hier en nu, om deze dodenherdenking schreeuwend actueel te maken en niet alleen de Nederlandse doden te herdenken van 70 jaar geleden, maar alle slachtoffers – niet alleen de doden – te herdenken van alle oorlogen ter wereld.
Daarmee zeg je namelijk dat oorlog geen goede manier is om een conflict op te lossen, niet de eerste manier moet zijn om een conflict op te lossen, maar de allerlaatste. Juist omdat je hiermee de link legt tussen oorlog en de slachtoffers die het maakt. De doden, maar ook het trauma bij mensen die nog blijven leven. Trauma dat generaties lang doorwerkt. Zelf ben ik een kind van twee oorlogskinderen, mijn moeder is geboren tijdens de laatste oorlog binnen onze landsgrenzen, mijn vader was rond de 10 jaar oud. Zij hebben daar zelf een grote klap van gekregen. Mijn ouders hebben dat niet verwerkt, waardoor de pijn van de oorlog........