sociaal-antropoloog
Wat betreft de Palestijnse staat, is er een paradox. Hoe meer staten die Palestijnse staat erkennen – de laatste was Armenië, na eerder Spanje, Ierland, Slovenië en Noorwegen -- hoe meer pogingen Israël in het werk stelt om totstandkoming van die staat te voorkomen. Je kunt zelfs zeggen dat dit is wat de huidige regeringspartijen in Israël aan elkaar bindt. Er is in Israël geen partij in de regering, of zelfs in de oppositie, die voor een tweestatenoplossing is.
Onder de vele mechanismen in het Israëlische arsenaal om de totstandkoming van Palestina tegen te gaan:
1. In het verwoeste en hongerende Gaza lijkt Israël geen “Day After” oftewel een exitstrategie te willen. De situatie hier is niet zoals in Irak en Afghanistan, waar de Amerikanen en westerse bondgenoten mikten op de overname van het bestuur door nationaal georiënteerde partijen, al dan niet succesvol. In Gaza zal geen nationale Palestijnse vertegenwoordiging het bestuur gaan overnemen.........