Socioloog, publicist, programmamaker
Een grote tragedie in de kleine Britse havenstad Southport (nog geen honderdduizend inwoners): een verwarde, minderjarige jongen steekt drie jonge kinderen dood, acht anderen raken daarbij gewond. Het is verdrietig, het is pijnlijk. En nog pijnlijker, het past in een patroon onder jongeren van deze tijd in het Westen, in de reeks sporadische doch zeer bloedige geweldsuitbarstingen van steeds weer enkelingen. Een enkeling, dat moet gezegd worden, uit het midden van een grote en groeiende groep onder onze jeugd in het Westen. Jongeren die psychisch worstelen met de zin van het bestaan en verwaarloosd achtergelaten zijn. In het rijke en veilige Europa hebben meer jongeren te kampen met psychische aandoeningen dan elders in de wereld, aldus Unicef.
De meeste van onze jongeren met psychische klachten, de overgrote groep, imploderen. Zij komen terecht in de lange rijen bij psychologen en belanden in de loodzware vallei van jeugdige depressie. Jeugd- en kinderdepressie neemt als maar toe in het Westen.
Een enkeling onder hen stapt bewapend een school in, of in dit geval de dansles in een buurthuis of gaat op jacht naar een presidentskandidaat. Deze enkelingen onder de vele anderen in de psychisch zoekgeraakte jeugd, zien de trieste, manische afslag van exploderen als enige uitweg. Een triest verhaal, ondragelijk ook, met beelden van bloedende kinderen die je eerder associeert met oorlogsgebieden zoals Gaza. Waar Israël al maanden de burgerbevolking massaal laat bloeden voor de misdaden van Hamas. Maar dat gebeurt niet hier. Er is geen oorlog in Europa. Europa, zeggen de statistieken, is nog........