Socioloog, publicist, programmamaker
Ik heb al een poos de indruk dat wij in Nederland in epicentrum zijn terechtgekomen van wat je 'de tussentijd' zou kunnen noemen. De wereld om ons heen en de bijbehorende uitdagingen corresponderen niet met wat we hebben geleerd, gekend en gewend waren. Maar de nieuwe wereld in wording is nog mistig, wat het gaat worden is ons nog onbekend. Het is ongekend lastig voor ons om een juiste houding aan te nemen. Een tijd van ongemak.
De symptomen van ongemak zijn oogverblindend en in alle opzichten aanwezig. Wie had gedacht dat het nuchtere Nederland in de ban zou raken van rechts-extremisme? Of dat de belangrijkste en trouwste bondgenoot van Israël in Europa op haar grondvesten zou worden geschud door haar jonge studenten en de rijksambtenaren(!), die in opstand kwamen tegen de genocidale wraakacties van Israël tegen de Palestijnse burgerbevolking? Wie had de versplintering in de polder zien aankomen? Dat zo ongeveer alles dat ons allen aangaat, van klimaatvraagstuk tot aan hoe om te gaan met asielzoekers, vooral een bron wordt van verdeeldheid?
Wat mij rond alle vraagstukken, die ons heden ten dage allen aangaan maar ons vooral van elkaar scheiden, opvalt – los van wie gelijk heeft en wie ongelijk - is het hoge emotionele gehalte waarmee onze meningen-clash gepaard gaat. Wat ook tekenend is voor deze tussentijd is dat het levensgevaarlijk is om op politiek-maatschappelijke toneel een hoofdrol toegedicht te krijgen in deze permanent polemische periode. De opkomst en ondergang liggen dichtbij elkaar.
De laatste dagen moest ik bijvoorbeeld vaak denken aan het lot van Sigrid Kaag. Het ene moment was zij een verpersoonlijking van “het nieuwe leiderschap” maar binnen mum van tijd werd ze tot “arrogant”, “Arab-lover”, en zelfs “heks”, gebrandmerkt. Het is........