Socioloog, publicist, programmamaker
Donkere tijden, loodzwaar.
Als meten werkelijk de enige en juiste indicator zou zijn voor de gevoelstemperatuur van een land, dan is er maar een conclusie mogelijk: we doen het goed, we staan jaar in jaar uit in de top-5 van gelukkigste landen ter wereld, volgens ons eigen oordeel dan. Een volk met een constante hoge geluksscore.
Werkelijk?
Nou nee, het is donker geworden in Nederland. Neen, ik heb geen last van winterdepressie, als u van mijn toon schrikt. Ik begeef mij het liefst in de herfst en de winter aan de golven van de Noordzee. Ik eer de sereniteit van deze tijd en zijn mysterieuze lange nachten.
Iedere sensitieve lezer zal begrijpen dat het donkere en loodzware dat ik aanvoel, niet vanwege het jaargetijde is. Het gaat over ons, de politieke omwenteling van onze tijd. In Nederland neemt een politicus die in laatste 20 jaar niets anders heeft gepresteerd dan een miljoen Nederlandse moslimburgers te kleineren en treiteren, alle burgers met roots elders ver van de Lage Landen te minachten en asielzoekers criminaliseren en te treiteren, een aanloop naar het premierschap.
Ik zie korte compilaties voorbijkomen wat deze “vader des vaderlands” in wording in de afgelopen jaren heeft uitgespookt en uitgesproken. Hoe hij zich als politicus heeft gepositioneerd en geprofileerd. Het is niet aan te zien hoe kortzichtig de boodschap van onze toekomstige premier is en tegelijkertijd bewonderingswaardig hoe consequent hij daaraan in laatste 20 jaren vasthoudt. Het maakt het ook eenvoudig om te zeggen waar het bij hem alleen en enkel om draait, al lijkt menige columnist en intellectueel er heden ten dage zijn vingers niet aan te willen branden, uit vrees de grootste minderheid die op hem heeft gestemd – reminder: nog altijd een minderheid van de burgers - te krenken.
Welnu, ik heb geen behoefte om wie dan ook te krenken. Maar ik heb wel behoefte om te rouwen. Rouwen om de dwaling van een volk dat als een drenkeling om zich heen grijpt. We zijn bevangen door een reële pijn van gemis, maar we missen de wijsheid om te weten wat we echt missen, laat staan dat we de juiste weg naar heling kiezen.
Ik constateer dat we hopeloos gefrustreerd zijn geraakt door een los-zand-samenleving en door het kille mantra van “ieder zijn eigen verantwoordelijkheid”. Zo........