Historicus
Zij heeft hoe dan ook het laatste woord. Daarom werd het hospice maar aangepakt.
Het is al weer bijna vergeten van het hospice aan de Midden Duin en Daalseweg in Bloemendaal. De overleden projectontwikkelaar Theo Eichholtz had zijn grote villa daar bestemd als laatste onderkomen voor mensen die waardig afscheid willen nemen van het leven. Daar staken de buren echter een stokje voor. Ze bedreigden de nabestaanden met zoveel processen en procedures dat het in ieder geval jaren zou duren voor de eerste stervende in het hospice kon worden opgenomen. De bewoners van de Midden Duin en Daalseweg zijn rijk genoeg om het tot en met de Hoge Raad vol te houden. Zij sterven immers van het geld. Noodgedwongen gaf de familie de strijd op. De laatste wens van Theo Eichholtz wordt niet vervuld.
Toevallig verschijnt deze week Black Out, de nieuwe roman van P.F. Thomése. Hij schetst daarin hoe een Bloemendaalse villawijk reageert op het doodrijden van een zesjarig meisje. De schrijver liet zich daarover in het programma Nieuwsweekend interviewen. Hij wilde onderzoeken hoe mensen die eraan gewend zijn altijd alles naar hun hand te zetten omgaan met een ramp.
Dat gaf stof tot nadenken. Het ging in het vraaggesprek geen moment over het hospice. Toch moeten veel luisteraars daaraan gedacht hebben. De omwonenden voerden tal van argumenten aan tegen de vestiging van zo’n verblijf in hun buurt, tot en met het in de nacht aan blijven van de lichten. Het was er allemaal met de haren bijgesleept en te gek om los te lopen. Dat komt – flitste het door me heen terwijl ik naar Thomése luisterde – omdat ze te laf zijn de waarheid onder ogen te zien: de buren hebben het goed voor elkaar. Ze benemen zich door hoge hagen het uitzicht op een bedreigende buitenwereld. Ze kunnen alles, alles kopen. Dat doen ze ook. Hun wil geschiedt, als het kan goedschiks met euro’s, als het moet kwaadschiks via de rechter. Maar tegen de Dood hebben ze geen verweer. Die komt ze ooit halen en dan mogen ze........