PvdA-lid
De afgelopen 30 jaar is de PvdA in zetelaantallen gedecimeerd. Landelijk én lokaal heeft ze veel van het vertrouwen verloren van haar achterban. Op een enkele uitslag na lukt het niet om de dalende trend te stoppen. Waar de recente poging om via een fusie het tij te doen keren nog geen duidelijk signaal afgeeft, lokaal is er sprake van stijgingen en dalingen, landelijk een stijging en op Europees vlak weer een daling, wordt er toch gesproken over een daverend succes of een faliekante mislukking. Ondertussen blijft onduidelijk waar de fusie nu precies voor staat.
De groep die tegen een fusie is, pleit voor een middenkoers om het vertrouwen van de achterban te herstellen en kiezers terug te winnen. De groep voor de fusie is verdeeld, of pleit voor een linksere koers. De mensen die overtuigd moeten worden, weten in ieder geval nog niet waar ze aan toe zijn tot die discussie beslecht is. Wat wel vaststaat is dat het antwoord er een moet zijn dat met of zonder fusie effectief is. Namelijk, voor het praten over een fusie was de PvdA ook niet in staat haar achterban te herwinnen.
Dan zou een logische eerste vraag om deze discussie te helpen beslechten de volgende zijn: “Wat deed de PvdA de afgelopen 30 jaar fout?”
De derde weg en het neoliberalisme
De PvdA heeft lang vastgehouden aan een socialistischere invulling van de sociaaldemocratie. Dit heeft tot recordaantallen van zetels geleid maar zorgde na het kabinet Den Uyl ervoor dat de PvdA niet meer deelnam aan een regering. Er werd eind jaren ’80 besloten om wat losser te worden met de invulling van de sociaaldemocratie. In 1989 nam de PvdA deel aan de regering en zat zij de rit uit. Na de volgende verkiezingen leverde de PvdA zelfs de premier die 8 jaar in het torentje mocht zitten.
Daarnaast werd breed in het westen het idee van neoliberalisme omarmd, wat heel kort door de bocht inhoudt dat de markt geheel vrij moet zijn en dat de welvaart dan wel doorvloeit naar de rest van de samenleving. Aanvullend; dat als je maar hard genoeg je best doet je........