KOCAMAN bir bostanı vardı. Tüm zamanını vakit namazları dışında burada geçirirdi. Gençliğinde şehir görmüştü. Anlatımına göre hatırı sayılır kişilere tevafuk etmiş, sohbet sofralarına diz çökmüş. Tahsil için gittiği büyük kentten erken terhis alanlardandı. Yüksek tahsilinin bir yılını bile tamamlayamadan tekrar kasabasına avdet etmişti.

Vakte riayet bakımından kusurluydu. Güz gülleri gibiydi. Hiçbir şeyi zamanında yapamazdı. Ya erken veya geç olurdu yaptıkları ama yüzdeye vurulacak olursa ağırlık geç kalma tarafını gösteriyordu. Artan devamsızlığı nedeniyle öğrenimini tamamlayamamıştı.

Aslında bundan kendisi de şikayetçiydi. Bizardı. Ama ne yapıp ettiyse düzeltemedi. Artık kendisi kendinden umudu kesince yaşlanmış ebeveynlerinin yanına dönmüş şimdi yaşadığı bostanı özel alanı ve içinde mutlu olduğu bir dünyaya çevirmişti.

Zamanla konu üzerinde düşünmüş, yeğenlerinden temin ettiği psikoloji kitaplarını okumuşsa da ilerleme yüz güldürücü seviyeye bir türlü erişmemişti. Kendini zorladığı halde camiye geç kalıyor ancak farzın ikinci rekatına yetişebiliyordu. Konuyu gündeme getirenler olduğunda “Böyle gelmiş böyle göçer Rüçhan” diyordu ve “Kesin herkes cenazeme geç kalır” esprisine bağlıyordu mevzuyu.

…

RÜÇHAN Amca isminin mânâsına tam ters birisiydi.

Öncelik anlamına geliyordu adının anlamı ama asla öncelik verilmesi gerekenlere bunu yapamıyordu.

Önem sıralamasında yaptığı yanlış tasnif diğer her eylemine yansıyordu. “Şu öncelikli, şu önemli, şu üstün” dedirtemiyordu beynine. Bugün önem sırasını yukarıya çektiği hususlar yarın rahatlıkla en alt sıraya düşebiliyordu. Bugün üstün görüp değer verdiği mevzular yarın rahatlıkla tersyüz olabiliyordu.

Belirlilik konusunda bir türlü kıvamı yakalayamamıştı. Onun dünyasında her şey belirsizlik denizinde istikametsiz yüzen kayıklar gibiydiler. Dolayısıyla hiçbir vakit hiçbir kayık vakti vaktine kıyısına ulaşamıyordu.........

© İstiklal